جلوه‌هاي استبداد در اشعار بهار

در اين مقاله سعي بر آن است كه به بررسي استبداد¬¬ستيزي در پاره‌اي از اشعار ملك¬‌الشعراء بهار( قصايد، مسمط، مخمس، تركيب‌بند، ترجيع‌¬بند و دوبيتي) و تبيين استبداد و خود¬كامگي شاهان وقت و در مقابل آزادمنشي افرادي چون بهار پرداخته و نمونه¬‌هايي از اشعار بهار را كه حاكي از مبارزه و ستيز هميشگي او با استبداد و جور است، بررسي كنيم. زندگي و حيات بهار همواره با فعاليت¬‌هاي سياسي او توامان است، به گونه‌اي كه در اشعارش؛ گرايش‌هاي سياسي بهار، نارضايتي او از وضع موجود جامعه( ظلم حاكمان، مداخلات نارواي بيگانگان در امور كشور، عدم توجه روشنفكران و مردم عامه نسبت به اعمال و سياست‌هاي شاهان و حاكمان و ... ) ، حمايت از ايران انقلابي، طلب آزادگي و مشروطه‌خواهي او و سرانجام ستايش ميهن و بيان احساسات ميهن‌پرستانه به وضوح نمايان است. اما در واقع اين موضوع حائز اهميت است كه؛ بهار هرگز – با وجود تمام ناملايمات، زندان و تبعيد– از پاي ننشست و همچنان عقايد خود را در شعرهايش بيان مي‌كرد. روش انجام اين پژوهش، مروري- كتابخانه‌اي است. با بيان شواهد و مستنداتي در متن مقاله، نظر بهار را در مورد استبداد تبيين مي‌كنيم.