مقايسۀ رذايل اخلاقي در اشعار سيف فرغاني و ملك الشعرا بهار

سيف‎ا‎لدين ابوحامد محمد فرغاني از شاعران قرن هفتم و هشتم است. او از صوفيان پاك‌نهادي بوده است كه‌ عمر خود را در تربيت خانقاهي و وعظ و اندرز اجتماعي و اخلاقي گذرانده و در شعر خود به بيان انتقادات و ذكر مفاسد اجتماعي دوران خود يعني عصر مغول پرداخته و با بي‌پروايي سخنان درشت خود را بر ضد طبقات مختلف و قدرتمندان فاسد از شاهان و اميران و وزيران گرفته تا عالمان ديني و حتي اهل تصوف بيان نموده است. محمدتقي بهار ملقب به ملك الشعرا شاعر نويسنده و سياستمدار ايراني در سال۱۳۰۴ در مشهد متولد شد. پدرش محمدكاظم صبوري ملك الشعراي آستان قدس رضوي بود. پس از مرگ پدرش مظفرالدين شاه، لقب ملك الشعرا را به محمدتقي اعطا كرد. در انقلاب مشروطيت از راه نثر روزنامه‌هاي تازه بهار و نوبهار به ياري اين جنبش برخاست. شش بار به وكالت مجلس برگزيده شد و يكبار به وزارت فرهنگ رسيد. بهار در فنون شعر قديم و جديد مهارت داشت و استادانه معاني نو را در قالب شعركهن مي‌ريخت. وي علاوه بر تصحيح بعضي متون قديم كتاب سبك شناسي را در سه جلد و نيز تاريخ احزاب سياسي را به رشتۀ تحرير درآورد. مهم‌ترين اثر برجاي مانده از بهار ديوان شعر اوست. سئوال پژوهش آن است كه سيف فرغاني و ملك الشعرا بهار چگونه با كاستي‎ها و نابساماني‎هاي جامعۀ عصر خويش مبارزه نموده‌اند؟ در اين پژوهش اشعار سيف فرغاني به خصوص قصايد و قطعات او در يك سو و اشعار محمدتقي بهار در سوي ديگر مورد نقد و بررسي قرار گرفته و با تكيه بر چگونگي انعكاس رذايل اخلاقي در اشعار اين دو شاعر بزرگ، شيوۀ مبارزۀ آن‎ها با اوضاع نامناسب اجتماعي تجزيه و تحليل و مقايسه شده است.