سنت گرايي و تجدد گرايي بهار و نيما و نقش زن در پاره اي از اشعار آن دو شاعر

هدف از اين پژوهش ، بررسي نقش زن و جايگاه او در اشعار ملك الشعراي بهار و نيما يوشيج و مقايسه اين دو شاعر بزرگ از لحاظ سرودن و پرداختن به اشعار نو و سنتي است .در همين راستا ، ابتدا ميزان پرداختن بهار به اشعار جديد و نو مورد بررسي قرار گرفت. اگرچه گفته هاي ضد و نقيضي در اين رابطه وجود داشت ، و اين شاعر را گاهي سنت گراي صرف و گاهي خواهان تجدد گرايي مي دانستند ، با اين وجود ، بهار فردي بود كه با حفظ اسلوب و قوانين قديمي ، در حيطه تجدد نيز اشعاري سروده است ؛ ولي تبحري كه در سرودن اشعار سنتي به ويژه در قالب قصيده داشت ، شامل اشعار نو نمي شد. تعداد اشعار او در اين قالب ها ، گوياي همين امر است . سپس تمام اشعار ملك الشعراي بهار در قالب هاي مسمط ، مخمس ، تركيب بند ، ترجيع بند و دو بيتي ها و نيز پاره اي از قصايد او با مضمون زن ، مورد بررسي قرار گرفت و هر شعري كه در آن از زن در قالب كلماتي از جمله مادر ، ناموس ، دختر و يا حتي خود زن ، سخن گفته شده بود ، با بيان محتواي مربوطه ، ذكر شده است. بررسي ها نشان داد كه برخي مفاهيم اشعار بهار در ديوان نيما وجود نداشت و برخي مفاهيم اشعار نيما ، در قالب فكري بهار بيان نشده بود. با وجودي كه مضمون قصايد بهار بيشتر وصفي ، وطني ، حماسي ، انتقادي ، عرفاني ، پند و اندرز يا شكوائيه و طنز يا در منقبت و رثاي پيامبر اكرم (صلي الله عليه و اله و سلم) و اهل بيت (عليهم السلام) است ، ( عظيمي،1387، 384) نتيجه ي تحقيق ، نشان داد كه قصايد بهار ، بيشتر از ساير قالب هاي شعري او ، به زن پرداخته است ؛ به گونه اي كه علاوه بر قصايدي كه در آنها به صورت جزئي ،از زن صحبت شده، دو قصيده ي او منحصرا با نام هاي « اي زن » و « زن شعر خداست » مي باشد . بنابراين ، مي توان نتيجه گرفت كه بهار براي بيان ديدگاه خود از زن ، قالب قصيده را مناسب تر يافته است