آنچه دربارۀ « بهار» بايد دانست

ادب فارسي در دوره‌ي معاصر از دو جنبه داراي اهميت ويژه‌اي است. يكي بازگشت به شيوه‌ي شاعران بزرگ كهن و ديگري دگرگوني در موضوعات شعري به دليل تحولات سياسي و اجتماعي كه اندك اندك در ايران پديدار گشت. در اين دوران براي نخستين بار عناصر سياسي و اجتماعي به عرصه‌ي شعر راه يافت و مفاهيم اجتماعي نظير عدالت، آزادي، بيداري، تجدد و پيشرفت به درون ديوان شاعران كشيده شد. ملك الشعراي بهار از جمله اين شاعران مي‌باشد او با هوشمندي قصيده را در خدمت مفاهيمي گرفت كه هيچكاه در قصيده چنين مفاهيمي موضوعيت نداشتند،مفاهيمي مثل اجتماع،آزادي،وطن وغيره. امتياز بزرگ اين شاعر در آن است كه با وجود انتساب به مكتب شعر قديم توانسته‌ شعر خود را با خواسته‌هاي ملت خويش هماهنگ سازد. اين بررسي سعي دارد نگاهي كلي و اجمالي بياندازد به شعر و شاعريت بهار و انعكاس افكار وي در اشعارش . بي شك او در تاريخ ادبيات ايران از جهت داشتن بن مايه هاي ادبي و متكي بودن به سابقه درخشان فرهنگي يك استثنا و شخصيت بي نظيري است.