تلميح در شعر ملك الشعراي بهار

صنعت تلميح در سراسر قلمرو ادبيات فارسي انعكاسي گسترده دارد ،اين آرايه همانند پل ارتباطي ميان زمان حال و گذشته مي باشد و همچون آيينه اي است كه خوانندگان با آن گذشته تاريخي و اساطيري و فرهنگ غني خود را مرور مي كنند. استفاده از تلميح در هر اثر ادبي نشان دهنده اشراف صاحب اثر بر علوم مختلف در زمان خود و گذشته است و احاطه ملك الشعراي بهار بر ادبيات كهن فارسي و علوم مذهبي بر كسي پوشيده نيست، به همين سبب شعر استاد جلوه گاه تلميحات حماسي و مذهبي گوناگون است. تلميح ، به صورت رمزواره و نمادين به وفور در شعر استاد ديده مي شود و ايشان از تلميح براي عمق بخشي ، اثرگذاري بيشتر و التذاذ ادبي استفاده مي نمايد. هدف اصلي جستار حاضر بررسي تاويل هاي شاعرانه تلميح در شعر بهار مي باشد با تكيه بر مواردي كه به سبب برخي مناسبات سياسي استاد نمي تواند حرف دل خود، كه حرف دل همه ملت ايران است، را بيان كند به استفاده از تلميح روي مي آورد و بسيار هنرمندانه به باز آفريني و تاويل داستان هاي كهن و مقايسه دوران طلايي فرهنگ ايران باستان با عصر خود مي پردازد.