مفهوم وطن در اشعارملك الشعراء بهار

بي گمان در روزگار بيداري ملّت ها ادبيات از منظر معرفت هاي انساني، از چشم اندازي بلند و تأثيرگذار به جريان هستي و تلطيف روح و احساسات بشري مي نگرد. اين نگرش در شكوفا شدن آرزوها، رنج ها و شادي هاي آرمان گرايانه فضاي خاصي را در قلمرو كلام، پيش روي انسان امروز مي گذارد. وطن به عنوان يكي از مؤلفه هاي هويت ساز، در هر ملت مطرح مي شود و علاقه و دوستي نسبت به آن در صيانت از فرهنگ و هويت يك كشور مي تواند تاثير گذار باشد. وطن دوستي،يكي از خصوصيات مردم آزاده و ضامن حفظ استقلال وتماميت ارضي يك كشور است. وطن دوستي يكي از ويژگي هاي شعر وادب فارسي است به گونه اي كه بيشتر شاعران در نوشته ها واشعار خود درباره علاقه به وطن يا دغدغه هايشان درباره وطن سخن گفته اند. ملك الشعراء بهار نماينده اديباني است كه پس از مشروطيت مفهوم وطن ووطن دوستي را از قلمرو فرهنگ عمومي ايران در شعر و ادب فارسي رايج كردند. يكي از پر بسامدترين واژگان شعري بهار وطن، ايران و كشور است. او عاشق ايران و ايراني، عاشق تاريخ و فرهنگ ايران و عاشق بزرگي و عظمت ايران بود . در هر حال عشق وطن در سينه پر زخم او بود و هر لحظه آرزو مي كرد كه: يارب تو نگهبان دل اهل وطن باش كاميد بر ايشان بود ايران كهن را )بهار، 1381: 607)