طنز بهاري(نگاهي به طنز در شعر هاي كلاسيك بهار)

« طنز» يكي از انواع ادبي است كه ناهنجاري¬هاي جامعه و فرد را به چالش مي¬كشد. با توجه به نابساماني¬هاي اجتماعي-سياسي جامعه ايراني و بيداري مردم ،همچنين گرايش به مدرنيسم در يك قرن اخير اين نوع ادبي مورد توجه شاعران قرار گرفت.در شعر ملك الشعراي بهار طنز نمود خاصي دارد .بهار به دليل شناخت ادبيات ، جامعه وفرهنگ ايراني هرگاه كه لازم مي داند چاشني طنز را در اشعارو آثار خود به كار مي برد تا علاوه بر تأثير و گيرايي آن رسالت اجتماعي خود را در بيدار نمودن مردم ادا كرده باشد. مبارزه با خرافه و جهل ، انتقاد از بي توجهي به شناخت زمان ، انتقاد از تفكر حاكم بر جامعه و بي تفاوت بودن به مسائل اجتماع ، پرداختن به زنان و لزوم بيداري آنان ، دور شدن از جهل وخرافه و.... از نكته هايي است كه درلباس طنز در شعر بهار نمود مي يابد .«رستم نامه» و« ظلال مبين» ،« بلدي » نمونه هاي طنز بهار است . در اين مقاله به بررسي جلوه هاي طنز اجتماعي در اشعاركلاسيك ملك الشعراي بهار پرداخته مي شود. اين اشعار در قالب هاي قصيده ، مستزاد ، مسمط و ترجيع بند و تركيب بند سروده شده است و بعضي با قالب هاي رايج طنز پردازي زمان شاعر تفاوت دارد اما موضوع و دورن مايه اي مشترك دارد. همچنين سعي شده است نوع طنز بهار در دو شاخه رسمي : formal يا مستقيم وdirect غيرمستقيم بررسي گردد .