بهار، شاعري آرمان خواه

آرمان‌خواهي، تجدد‌طلبي، وطن‌دوستي، فداكاري، عشق به حقيقت و تعهد به جامعه و امور انساني، دغدغه‌هاي يك شاعر است. اگر بين شعر شاعر و زندگي‌اش فاصله بيفتد و شعر نتواند بازتابي اصيل و عميق از مسايل بنيادين زندگي باشد، به نظر مي‌رسد كه كار شاعر از اساس، عبث است. عشق به وطن و آرمان‌خواهي براي شاعر يكي از اهداف اصلي او محسوب مي‌شود. يكي از خطوط برجسته‌اي كه تصويري از يك مقطع حساس تاريخي ايران معاصر را در شعر بهار انعكاس مي‌دهد، دست‌اندازي بيگانگان به خاك وطن و تهديد استقلال و تماميت ارضي ايران است. عصري كه بهار در آن مي‌زيست، يكي از بحران‌هاي اصلي‌اش رقابت قدرت‌هاي بزرگ استعماري، به ويژه روس و انگليس، براي دستيابي امتيازات بيشتر منابع ايران بود. بهار كه شاعري ميهن‌دوست و دردشناس بود، كمتر حادثه‌اي از چشم تيزبينش پنهان مي‌ماند؛ چه در آن دوران كه در خراسان مي‌زيست و چه در دوراني كه رهسپار پايتخت شد و در قلب حوادث قرار گرفت. توفندگي و طنطنۀ زبان شاعر هنگام اعتراض به دست‌اندازي بيگانگان به خاك وطن به اوج مي‌رسد و لحظه‌هايي كه ميان بهار، وطن و غاصبان وطن مي‌گذرد از لحظات شور‌انگيز شعر بهار است.