بهار و ادبيات آييني

ادبيات آييني شاخه¬اي از ادبيات است كه در برگيرندۀ اعتقادات و ارزش¬هاي اخلاقي و باورهاي ديني جامعه است و در شكل¬هاي مختلف بروز و ظهور مي¬يابد، يكي از اشكال و قالب¬هاي ادبيات آييني، شعر آييني است كه قلمرو موضوعي آن بسيار گسترده بوده و مقوله¬هاي توحيدي، نيايشي، عرفاني، اخلاقي و .... را شامل مي¬شود. شعر آييني عرب الگوي شاعران آييني¬سراي فارسي بوده است، ادبيات و شعر آييني از ديرباز در شعر شاعران مختلف فارسي زبان وجود داشته اما با پيروزي انقلاب اسلامي اين نوع شعر روند رو به رشدي به خود مي¬گيرد و به اوج شكوفايي خود مي¬رسد. محمد تقي بهار از جمله شاعراني است كه در سروده¬هاي خويش به اين نوع شعر توجه داشته و با سرودن اشعار آييني ميزان ارادت خود را به ائمه معصومين نشان داده است. اين مقاله بر آن است كه در ابتدا هر چند مختصر به ذكر مباني نظري ادبيات آييني بپردازد و در ادامه بازتاب اشعار آييني را در ديوان اشعار محمدتقي بهار نشان ¬دهد. روش به كار گرفته شده در اين پژوهش، توصيفي است كه با تحليل محتـوايي اشعار، دستيابي به هدف اصلي تحقيق را ميسّـر مي¬سازد.