بررسي جايگاه و جلوه هاي امام رضا(ع) در اشعار ملك الشعراي بهار

سيماي پيامبر(ص) و اهل بيت(ع) از موضوع‌هاي مهمي به شمار مي روندكه همواره در كانون توجّه شاعران كلاسيك عربي و فارسي قرار داشته و از بسامد بالايي برخوردار هستند. شاعران شيعي از قديم در مورد اهل بيت (ع) سروده‌هايي بسيار زيبا به نظم درآورده‌اند و شعرا و ادبايي همچون كميت، دعبل خزاعي، شريف رضي، سيد رضا هندي و غيره كه هنر ارزشمند خود را مصروف مدح و رثاء ائمه اطهار نمودند، كم نبوده و نيستند، و اين امر خود مهم‌ترين علّت بقاي مكتب تشيّع و احياي ارزش‌ها و ميراث اهل بيت( ع) به شمار مي‌رود. محمدتقي بهار ملقب به ملك‌الشعرا و متخلص به «بهار»، يكي از شاعران متعهد شيعي در دوره مشروطيت است. ويژگيهاي بارز شعري او از قبيل، صدق عاطفه و اخلاص واقعي به خاندان پيامبر (ص) را به روشني مي توان در ديوان او يافت. هدف اين پژوهش بررسي جايگاه و جلوه هاي امام رضا(ع) در اشعار ملك الشعراي بهار است. ملك الشعراء در هنگام مدح و رثاي امام رضا(ع)، محبت و ارادت خالص خود را نمايان مي كند. مهم ترين يافته هاي اين نوشتار نشان مي دهد كه ملك الشعراي بهار محبت و تعلق خاطر خود را به پيروي از امام رضا(ع) ابراز داشته و سعي كرده است خصال والا و مناقب او را ترسيم كند. در اين پژوهش برآنيم تا با روش توصيفي- تحليلي به معرفي اشعار او در اين زمينه بپردازيم و به تحليل و بررسي آنها همّت گماريم.