بازخوانش مسائل سياسي و اجتماعي دوران رضا شاه در انديشه شعري ملك الشعراي بهار

ادبيات هر جامعه‌اي آيينۀ تمام نماي آن جامعه است به شرط آن كه نويسنده يا شاعر از قيد نام و نان رها شده باشد. در كشور ايران مسائل سياسي اجتماعي – اقتصادي – اعتقادي وفرهنگي با ادبيات متعهد پيوندي استوار داشته است. مي‌توان گفت در هرجامعۀ استبدادزده ايي قانون بالا مصداق مي‌يابد. هدف از اين مقاله بازخوانش مسائل سياسي و اجتماعي دوران رضا شاه در انديشه شعري ملك الشعراي بهار بوده است. پژوهش حاضر از نوع تحقيقات توصيفي و تحليلي بوده است. ابزار گردآوري اطلاعات، فيش برداري بوده است. يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه در اين دوره كه استبداد با خصلت هميشگي و كوركورانه‌اش بر سر راه مردم دام گسترده و آن‌ها را با درد و رنج و در به دري در كام بيدادگر خود بلعيده است، ملك الشعراي بهار كه شاعر مردم است در همين دوره با بي باكي و رشادت قصّه‌ها از غصّه فقر و محروميت كارگران، دهقانان، يتيمان و اقشار ضعيف كه توده‌اي عظيم را تشكيل مي‌دهند؛ بازگو مي‌كند. بهار هم نيز به مانند ديگر شعراي عصر مشروطه، نابرابري‌هاي اجتماعي و اقتصادي موجود در جامعه را بر نمي‌تابد.