عوامل موثر بر توسعه گردشگري تربيت حيدريه

یكی از زمینه های حركت از اقتصاد متكی به نفت به اقتصاد غیر نفتی، تغییر ساختار اقتصادی كشور است و برای چنین تغییری، نگرش یكپارچه در ابعاد اقتصادی، اجتماعی، حقوقی و مدیریتی ضروری به نظر میرسد تا با شناخت عمیق امكانات و تنگناهای (ظرفیت های) كشور از یك سو و شناخت تجربیات جهان در مورد شیوه های تنوع بخشی اقتصادی و روابط بین المللی و بازارهای جهانی- منطقه ای از سوی دیگر، بتواند به تصمیم سازی و تصمیم گیری خردمندانه در چارچوب قانون اساسی كشور و با حفظ عزتمندی دست یابد. گردشگری امروزه در اغلب كشورهای جهان بویژه جهان سوم، كلید اقتصاد بشمار میرود، تا جایی كه در این كشورها گردشگری بیش از سایر برنامه های توسعه در اولویت قرار گرفته است، (لی، ۱۳۸۷). فعالیت گردشگری از جمله فعالیت هایی است كه از نظر ماهیت خود یك محصول اجتماعی- فرهنگی است و از نظر برنامه ریزی و مدیریتی یك فعالیت میان بخشی محسوب میشود. در واقع امروزه صنعت جهانگردی به عنوان یكی از ابزارهای مهم در شناساندن هویت ملی و فرهنگی، تحصیلی، در آمد و رشد و پویایی اقتصاد شمرده می شود، (مشیری و نظریان، ۱۳۸۵). در میان حدود ۲۰۰ كشور جهان ایران رتبه ۷۰ را از نظر جذب جهانگردان به خود اختصاص داده است، این در حالی است كه ایران از لحاظ غنای فرهنگی و كثرت آثار تاریخی و دیدنی در میان ۱۰ كشور برتر جهان جای دارد. اما در میان استانهای كشورمان اصفهان، فارس، خوزستان، اردبیل، آذربایجان شرقی و همدان بیشترین سهم را از ناحیه گردشگر نصیب خود ساخته اند. بدیهی است این استان ها از لحاظ جایگاه اقتصادی و اجتماعی در حد بالاتری نسبت به دیگر استانها قرار دارند. در این پژوهش سعی بر ان است كه، با شناخت نقاط ضعف و قوت در زمینه ی گردشگری و توریسم گامی جدید در جهت ارتقای این صنعت مهم برداشته و با ارایه ی راهكارهای مناسب چالش های موجود را مرتفع بسازیم