تبيين نقش توزيع جمعيت در تعادل يابي سازمان فضايي ايران 1355-1390

امروزه جمعیت و چگونگی توزیع و تراكم آن یكی ازمهم ترین عناصر هر برنامه ای است كه در جهت توسعه تهیه می شود.از آنجا كه توزیع نامتناسب جمعیت باعث ایجاد نابرابری های ناحیه ای درسازمان فضایی یك منطقه شده و وجود این نابرابری ها مانعی بر سر راه توسعه می گردد،مطالعه مداوم جمعیت و پارامترهای آن بویژه توزیع جمعیت درفضا از مهمترین وظایف محققان بشمار می آید.لذا دراین تحقیق كه با هدف بررسی نقش توزیع جمعیت درتعادل یابی سازمان فضایی ایران طی دوره 1355 تا 1390 و با روش توصیفی - تحلیلی صورت گرفته ابتدا داده های موردنیاز از سرشماری های مربوطه استخراج و با استفاده از روش های آنتروپی، شاخص های نخست شهری ونرم افزارهای EXCEL , ARCGIS مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفته اند.نتایج نشان می دهد كه توزیع جمعیت بین مناطق شهری و روستایی ، طبقات شهری و استان های كشورطی دوره مورد مطالعه بسیار نامتناسب بوده و موجب عدم تعادل در سازمان فضایی و شكل گیری پدیده نخست شهری شده است . هرچند میزان نخست شهری تهران به علت جمعیت پذیری شهرهای بزرگ در بین این شهرها روبه كاهش است اما در كل نظام شهری ،میزان تسلط آن همچنان افزایش می یابد.