تعيين اثر بخشي زوج درماني كوتاه مدت خود نظم بخش بر رضايت از اوقات فراغت با همسر در زوجين

پژوهش حاضر به منظور تعيين اثربخشي زوج درماني كوتاه مدت خود نظم بخش بر رضايت از اوقات فراغت با همسر در زوجين انجام گرفته است. روش اين تحقيق براساس طرح، تحقيق نيمه تجربي و از نوع پيش آزمون - پس آزمون با گروه كنترل است كه با استفاده از روش تحقيقات ميداني به جمع آوري داده ها پرداخته است. جامعه آماري در اين تحقيق شامل كليه زوجين متأهل دانشكده روانشناسي دانشگاه رودهن مي باشد كه تعداد زوجين متأهل دانشكده روانشناسي دانشگاه رودهن بر اساس فراخواني كه در دانشكده مربوطه زده شد، تعداد 30 زوج يعني 60 نفر مراجعه كننده در سال 1391 ميباشد. از بين آنها از طريق مشاوره تعداد 18 زوج كه مشكلات بيشتري داشته اند، بصورت گمارش تصادفي در دو گروه 9 نفري كنترل و آزمايش قرار گرفته اند. به منظور جمع آوري داده ها از پرسشنامه استفاده شده است. براي تعيين اثربخشي زوج درماني كوتاه مدت خود نظم بخش بر رضايت از اوقات فراغت با همسر در زوجين از آزمون هاي لوين، كلموگروف – اسميرنف، تحليل كواريانس يك متغيري (انكوا)، تحليل كواريانس چند متغيري (مانكوا) استفاده شده است. يافته هاي حاصل از اين تحقيق نشان داد كه زوج درماني كوتاه مدت خود نظم بخش با توجه به ميانگين رضايت از اوقات فراغت با همسر در زوجين گروه آزمايش در پس آزمون نسبت به ميانگين زوجين گروه گواه، موجب افزايش رضايت از اوقات فراغت با همسر در زوجين گروه آزمايش شده است.