مطالعه تطبيقي پارك هاي فناوري معتبر جهاني با پارك هاي ايران و طراحي چارچوب رشد پارك هاي ايران

پارك هاي فناوري به عنوان يكي از نهادهاي اجتماعي و حلقه اي از زنجيره توسعه اقتصادي مبتني در دهه 1960 شكل گرفتند. با توجه به رويكرد سياست گذاران به توسعه همه جانبه (زير بنايي و ساختاري) تحت راهبري فناوري كه دهه 1980 شروع شد، توسعه و ايجاد پارك هاي فناوري نيز به عنوان بخشي از اين رويكرد رواج يافت و مورد استقبال دولتمردان، انديشمندان و صاحب نظران كليه كشورها اعم از توسعه يافته يا در حال توسعه قرار گرفت. به نحوي كه در حال حاضر بيش از هزار پارك فناوري در عرصه بين المللي شكل گرفته و توسعه يافته اند. در ايران نيز توجه به راهبرد و سياست ايجاد پارك ها كه از دو دهه گذشته مورد توجه واقع شده،سبب شد تا پارك هاي متعددي در سطوح ملي و منطقه اي شكل بگيرد. اما به دلايل گوناگوني از جمله عدم حمايت هاي مالي و اعتباري مناسب، مبهم و نامشخص بودن سياست گذاري ها، اهداف و راهبردهاي ايجاد و مهمتر از آن فقدان ضوابط، معيارها و شاخص هاي نظام مند در زمينه مكان يابي، طراحي و احداث پارك ها با موفقيت چنداني روبرو نبوده است. در اين تحقيق براساس روش توصيفي - تحليلي و ديدگاهي تعمق نگر در خصوص تجارب كشور هاي توسعه يافته شاخص هاي بنيادي پارك هاي فناوري شناسايي شدند و به وسيله تكنيك تاپسيس فازي اولويت بندي گرديدند، سپس با استفاده از اين شاخص هاي بنيادي يك مطالعه تطبيقي بروي پارك هاي فناوري معتبر جهاني صورت گرفت و در نهايت يك چارچوب رشد براي پارك هاي علم وفناوري ايران تهيه گرديد.