تحليلي انتقادي بر رهيافت هاي فمينيستي با تكيه بر مباني اسلام و نگاه امام خميني در بناي جامعه اسلامي

يكي از جنجال برانگيزترين جنبش هاي اجتماعي و فكري قرن بيستم را مي توان جنبش فمينيسم دانست. هر چند جنبش فمينيسم در غرب از اوج كاريزما بودن اجتماعي خود باز ايستاده و دوران زوال را سپري مي كند ولي در كشور هاي در حال توسعه همچنان به عنوان يك دغدغه اجتماعي در حال پيگيري است. از آنجا كه گروه هدف در جنبش فمينيستي، غالبا دختران و زنان جوان هستند، تبيين صحيح نظريات، مباني و اهداف فمينيستي بيش از هر ابزار ديگري در مقابله با جنبش فمينيسم موثر است. بخش مهمي از اين روشنگري مي تواند با بيان رهيافت هاي آنها براي اصلاح جامعه و پيامد هاي آنها انجام گيرد. مساله مهم اين است كه بسياري از اهداف، آرمان ها و برنامه هاي اين جنبش در اسناد و معاهدات بين المللي «كنوانسيون محو كليه اشكال تبعيض عليه زنان» مثل نهادينه شده است. و به تبع بسياري از برنامه هاي توسعه كه توسط سازمان ملل و نهاد هاي وابسته در كشورهاي در حال توسعه به اجرا در مي آيد، همسو با برنامه ها و ديدگاه هاي فمينيستي است و اين چالش فرا روي مكاتب و جريانات منتقد فمينيسم است. هدف اين نوشتار تحليل و بررسي و احيانا نقد آموزه هاي فمينيستي است كه در واقع روح حاكم بر كنوانسيون مذكور را شكل داده و در نهايت ديدگاه هاي اجتماعي و جامعه شناختي اسلام و نگاه حضرت اماه خميني به زن فصل الخطاب و چراغ راه خواهد بود. روش تحقيق از نوع كيفي و براساس مطالعات كتابخانه اي مي باشد يافته هراي تحقيق نشران مي دهد كه اومانيسم از بنيادي ترين مباني فكري بسياري از فمينيست ها بوده و برعكس در نظام اسلامي، زن به عنوان يك انسان مي تواند مشاركت فعال با مردان در بناي جامعه اسلامي داشته باشد ولي نه به صورت يكشيء...