تعيين سهم خودكارآمدي، انگيزش پيشرفت و عزت نفس در پيش بيني رفتار كارآفرينانه معلولين جسمي زن شهراصفهان

هدف: هدف اين تحقيق تعيين سهم هريك از متغيرهاي خودكارآمدي، انگيزش پيشرفت و عزت نفس در پيش بيني رفتار كارآفرينانه معلولين جسمي زن شهر اصفهان بود. روش: نمونه پژوهش 75 نفر از اعضاي زن تشكيل غير دولتي جامعه معلولين شهر اصفهان بودند. براي ارزيابي رفتار كارآفرينانه از مقياس رفتار كارآفرينانه مصحف، براي سنجش خودكارآمدي از مقياس خودكارآمدي شوارتز و جروسالم، براي ارزيابي انگيزش پيشرفت از پرسشنامه انگيزش پيشرفت هرمنس و براي اندازه گيري عزت نفس از مقياس عزت نفس روزنبرگ و براي سنجش ويژگيهاي جمعيت شناختي از يك پرسشنامه محقق ساخته استفاده شد. داده ها با استفاده از آمار توصيفي و تحليل رگرسيون گام به گام مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها: نتايج تحليل رگرسيون گام به گام نشان داد كه خودكارآمدي مي تواند رفتار كارآفرينانه آزمودنيها را به طور معني داري پيش بيني كند (0/00=P)، و افزودن متغير انگيزش پيشرفت به متغير خودكارآمدي قدرت پيش بيني رفتار كارآفرينانه معلولين جسمي زن را به طور معني داري افزايش مي دهد (0/00=P)، اما افزودن متغير عزت نفس به متغيرهاي خودكارآمدي و انگيزش پيشرفت نمي تواند قدرت پيش بيني رفتار كارآفرينانه آزمودنيها را به طور معني داري افزايش دهد. نتيجه گيري: متغيرهاي انگيزش پيشرفت و خودكارآمدي نقش مهمي در تبيين رفتار كارآفرينانه معلولين جسمي زن دارند.