بررسي عوامل مؤثر در توسعه آموزش كارآفريني در مراكز آموزش علمي كاربردي كشاورزي ايران از ديدگاه دانشجويان

هدف اين تحقيق بررسي عوامل مؤثر در توسعه آموزش كارآفريني در مراكز آموزش علمي كاربردي كشاورزي ايران بود. جامعه آماري اين تحقيق شامل 19255 نفر از دانشجويان مراكز آموزش علمي كاربردي كشاورزي 30 استان كشور مي باشند كه با استفاده از فرمول كوكران حجم نمونه براي دانشجويان 355 نفر محاسبه گرديد. پژوهش حاضر از نظر كنترل متغيرها، از نوع توصيفي و همبستگي مي باشد كه به روش پيمايشي انجام شده است. ابزار اين تحقيق پرسشنامه بود كه روايي آن به وسيله اساتيد راهنماء، مشاور، برخي از اساتيد ، كارشناسان و صاحبنظران مراكز آموزش علمي كاربرديكشاورزي مورد تأييد قرار گرفت. اعتبار ابزار پژوهش نيز از طريق محاسبه ضريب آلفاي كرونباخ انجام گرفت كه اين ضريب براي بخشهاي مختلف پرسشنامه مربوط به دانشجويان بيشتر از 0/77 به دست آمد كه ميتوان اظهار كرد كه ضريب مذكور در دامنه ميزان اعتبار قابل قبول و مطلوب ميباشند. نتايج حاصل از همبستگي كندال و اسپيرمن نشان داده است كه بين متغيرهاي توانايي فعلي آموزشگران در زمينه آموزش كارآفريني، آشنايي آموزشگران با مواد و روشهاي آموزش كارآفريني، عوامل مديريتي، عوامل فني، عوامل اقتصادي، عوامل قانوني، سواد پدر و مادر با توسعه آموزشكارآفريني رابطه مثبت و معني داري وجود دارد. با مقايسه ميانگين گروهها مشخص گرديد كه بين ديدگاه دانشجويان استان هاي مختلف در خصوص ضرورت آموزش مهارتهاي مديريتي اختلاف معني داري وجود دارد. نتايج حاصل از رگرسيون ترتيبي لجستيك مبين اين بوده است كه متغيرهاي عوامل مديريتي و عوامل اقتصادي در سطح معني داري 0/01 و متغيرهاي توانايي فعلي آموزشگران، ميزان توجه به رويكردهاي آموزشي در آموزش كارآفريني، عوامل فني و عوامل قانوني در سطح 0/05 اثرات معني داري بر توسعه آموزش كارآفريني ميگذارند.