بررسي رابطه ي درگيري شغلي با عدالت سازماني در كاركنان صدا و سيماي استان ايلام

درگيري شغلي به عنوان يك نگرش، متغير مهمي است كه به افزايش اثربخشي سازمان، كمك مي كند. هرچه سطح درگيري شغلي كاركنان يك سازمان بالاتر باشد، اثربخشي آن نيز افزايش خواهد يافت. عدالت و اجراي آن يكي از نيازهاي اساسي انسان است و عدالت سازماني بيانگر ادراك كاركنان از رفتار منصفانه سازمان است. لذا با توجه به اهميت اين دو متغير، هدف اين پژوهش تعيين رابطه عدالت سازماني با درگيري شغلي در كاركنان سازمان صدا و سيما است. جامعه پژوهش شامل كليه كاركنان سازمان صدا و سيماي استان ايلام و نمونه تحقيق شامل 169 نفر است كه به وسيله فرمول كوكران در سال 1391 انتخاب شده اند. ابزار اندازه گيري متغيرهاي تحقيق، پرسشنامه عدالت سازماني نيهوف و مورمن (1993) و درگيري شغلي لاداهل و كنجر (1965) است. نتايج آزمون همبستگي و رگرسيون خطي نشان مي دهد كه بين عدالت سازماني و ابعاد آن با درگيري شغلي رابطه مثبت و معنادار وجود داشته و نتايج آزمون رتبه بندي فريدمن نشان داد كه بعد عدالت مراوده اي در بهترين حالت قرار دارد و داراي بيشترين امتياز است و بعد عدالت توزيعي در بدترين حالت قرار دارد و داراي كمترين امتياز است و عدالت رويه اي جايگاه متوسط را دارد.