ارائه مدل به منظور بررسي تاثير سبك هاي ارتباطي بر گرايش به كارآفريني از طريق مديريت دانش

كارآفريني اساسا مسئلهاي مهم به منظور هر چه بالندهتر ساختن پيامدهاي كاري و آينده سازمان ميباشد. در مطالعه ي حاضر با ارائه ي مدلي تلفيقي، تاثيرات جداگانه و يكپارچهي سبك هاي ارتباطي بر گرايش به كارآفريني بررسي شده است. از استراتژي تحقيق پيمايشي تحليلي براي اجراي تحقيق و از روش تصادفي براي نمونه گيري استفاده شده است. دانشجويان مقطع كارشناسي ارشد دانشگاه بوعلي سينا به عنوان جامعهي آماري در نظر گرفته شدهاند. در اين پژوهش از رويكرد حداقل مربعات جزيي توسط نرم افزار Smartpls و رويه هالاند براي بررسي دو نوع مدل كلي و جزئي استفاده شده است. نتايج پژوهش حكايت از اين مطلب دارند كه مدل تحقيق، مدل نظري قوي براي پيشبيني گرايش به كارآفريني بوده است و اينكه سبك هاي ارتباطي و مديريت دانش تاثير تعيين كنندهاي بر گرايش به كارآفريني دارند. بنابراين، توفيق در اجراي صحيح آنها قرين با ارتقاء گرايش به كارآفريني خواهد بود.