مديريت دانش و مدل مديريت و خلق دانش ايراني

امروزه جوامع به سمت اقتصاد دانش محور حركت مي كنند كه در آن دانش مهم ترين عنصر براي ايجراد ارزش در سازمان ها به شمار مي رود، از اينرو در عصر جديد مديريت دانش جايگاه ويژه اي در شركت ها و سازمان ها مي يابد و به طور فزاينده اي بر نقش و اهميت آن افزوده مي شود. حوزه ي مديريت دانش عليرغم مطالعات وسيع صورت گرفته در آن، هنوز حوزه اي است كه نسبتا در مرحله جواني از توسعه قرار دارد. اگرچه اكثريت نظريه هاي نوين مديريتي از دهه 1980 به بعد، بر اهميت دانش در جامعه و سازمان هاي آتي تاكيد مي كنند، ولي هنوز تحقيقات بسيار ناچيزي پيرامون نحوه ي خل دانش در داخل سازمان هاي تجاري و ما بين آنها، انجام شده است. موضوع اصلي اين نظريه ها، تحصيل، ذخيره سازي و استفاده بهينه از دانش موجود بوده و فاقد هر گونه ديدگاهي در زمينه خلق دانش نوين مي باشد و نظريه هاي ارائه شده در زمينه ي خلق دانش نيز به واسطه نگاه متفاوت غرب به دانش نسبت به نگاه شرقي و ايراني، به خوبي قابل استفاده و تطبيق براي ما نيست؛ ازينرو در اين مقاله سعي بر ارائه ي مدلي ايراني و بومي از شيوه ي مديريت و خل دانش ميباشد.