شاخص هاي سرمايه اجتماعي و كارآفريني سازماني (مطالعه موردي: شركت هاي خصوصي كوچك و متوسط استان كردستان)

مقاله حاضر به بررسي رابطه سرمايه اجتماعي و انواع آن با كارآفريني سازماني در شركت هاي خصوصي كوچك و متوسط استان كردستان پرداخته است. روش تحقيق نوشتار حاضر از نوع توصيفي غير آزمايشگاهي و جامعه آماري آن را كليه كاركنان شركت هاي فعال خصوصي كوچك و متوسط استان در شهرك هاي صنعتي استان( 7110 نفر) تشكيل داده اند كه از آن ميان 400 نفر بر اساس فرمول كوكران به عنوان نمونه آماري تعيين شدند؛ شيوه نمونه گيري تصادفي طبقه اي بوده است. ابزار گردآوري اطلاعات دو پرسشنامه بوده كه بعد از برآورد اعتبار و پايايي (از طريق تحليل عامل اكتشافي و تأييدي) در بين پاسخگويان توزيع گرديد. نتايج آزمون فرضيات بيانگر اين است كه بين ابعاد متغير سرمايه اجتماعي (ساختاري، شناختي، رابطه اي)كاركنان سازمان هاي خصوصي استان كردستان و ميزان كارآفريني سازماني رابطه معنادار و مستقيمي وجود دارد؛ نتيجه تحليل رگرسيوني بيانگر اين است كه ابعاد متغير سرمايه اجتماعي (ساختاري، شناختي، رابطه اي) به طور خالص 0.463 درصد از واريانس ميزان كارآفريني سازماني در معادله را تبيين مي كنند و از ميان متغيرهايي كه وارد معادله شده اند، متغير وابسته از بعد شناختي سرمايه اجتماعي بيشتر تأثير مي پذيرد.