نقش محيط هاي كارآفرينانه و ارتباط آن با نيت كارآفريني(مطالعه موردي: فارغ التحصيلان دانشگاهي شهر كوهدشت)

كارآفريني از كارآمدترين روش هاي تغيير عمليات و سبك مديريتي است، كه طي آن حركت از عمليات «ديوان سالار» به نگرش, فرهنگ و مديريت كارآفرينانه تبديل مي شود. مديران كارآفرين نق بسيار مهمي در تغيير و رشد اقتصادي دارند. براي تصميم گيري درباره ايجاد يك كسب و كار جديد، قصد كارآفريني بخ ابتدايي و با اهميتي از فرايند شناختي محسوب مي شود. نيت و قصد كارآفرينان پايه راهبردي توسعه سازماني جديد را بر مبناي رفتار آگاهانه شكل مي دهد. كارآفرينان در خلأ عمل نمي كنند، اما به محيط هاي كارآفريني كه آن ها را احاطه كرده است واكن نشان مي دهند. محيط هاي كارآفينانه به عنوان عواملي كه در توسعه كارآفريني در مناطق معين اهميت دارند، تعريف شده است. بنابراين پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش محيط هاي كارآفرينانه و ارتباط آن با نيت كارآفريني انجام شده است. روش تحقيق حاضر از نوع پيمايشي و جامعه آماري آن فارغ التحصيلان دانشگاهي شهر كوهدشت مي باشند كه با حجم 250 نفر انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزار مورد استفاده اين تحقيق، پرسشنامه مي باشد. نتايج تجزيه و تحليل داده ها نشان داد، بين متغيرهاي مهارت هاي كارآفريني و كسب و كار، عدم تمكن مالي، توان مالي، سياست هاي دولتي، شرايط فرهنگي، شرايط اجتماعي، شرايط اقتصادي و محيط هاي كارآفرينانه، با نيت فارغ التحصيلان نسبت به كارآفريني رابطه مثبت و معني داري وجود دارد و فرضيه هاي ما تائيد مي گردند.