بررسي رابطه بازده و نسبتهاي سود آوري با اندازه شركت در شركتهاي پذيرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران

مدل قيمت گذاري داراييهاي سرمايهاي حداقل نرخ بازده مورد انتظار را با ريسك سيستماتيك مرتبط ميسازد. اين مدل بيان مي كند كه حداقل نرخ بازده مورد انتظار يك دارايي تابعي از دو جزء نرخ بازده بدون ريسك و صرف ريسك است. آزمون هاي انجام شده بر روي اين مدل، علاوه بر ايجاد مدل هاي توسعه يافته قيمت گذاري دارييهاي سرمايه اي، منجر به ارائه مدلهاي جديد نيز شده است. يكي از معروفترين اين مدلها، مدل سه عاملي فاما و فرنچ ميباشد. فاما و فرنچ، در اين مدل سه عامل بازار، اندازه و نسبت دفتري به ارزش بازار را به عنوان متغيرهاي توجيه بازده معرفي ميكنند.در اين تحقيق، عامل اندازه شركت (ارزش بازار) به عنوان متغير مستقل انتخاب شده و رابطه آن با بازده و نسبتهاي سود آوري بررسي شده است. هدف از اين تحقيق ،پاسخ به اين سوال است كه شركتهاي بزرگ براي سرمايه گذاري مناسب ترند يا شركتهاي كوچك؟ شركتهاي بزرگ در سودآوري موفق ترند يا شركتهاي كوچك؟ بدين منظور ،تعداد 112 شركت از شركت هاي فعال در بورس اوراق بهادار تهران به عنوان نمونهانتخاب شده و براي تجزيه و تحليل داده ها از نرم افزار Eviews استفاده شده است. نتايج آزمون فرضيات حاكي از تاييد رابطه مثبت اندازه با نسبتهاي سود آوري مي باشد. هم چنين، رابطه اندازه و بازده تاييد نشده است