تحليل اثربخشي آموزش الكترونيكي بر يادگيري خودراهبري در بين دانشجويان

هدف اين پژوهش بررسي و تحليل اثربخشي آموزش الكترونيكي بر يادگيري خودراهبري در بين دانشجويان بود. جامعه آماري پژوهش شامل كليه دانشجويان كارشناسي رشته علوم تربيتي دانشگاه پيام نور واحد ري در ترم اول سال تحصيلي 96-97 بودند. روش نمونه گيري از نوع تصادفي ساده بود. تعداد افراد نمونه نيز چهل نفر در نظر گرفته شد كه بيست نفر در گروه آزمايش و بيست نفر در گروه كنترل قرار گرفتند.اين پژوهش از نوع آزمايشي با طرح پيش آزمون و پس آزمون با گروه كنترل مي باشد. در اين پژوهش جهت جمع آوري داده ها از پرسشنامه استاندارد آمادگي براي خود راهبري در يادگيري گاگليلمينو (1977) استفاده شده است. جهت تجزيه و تحليل داده هاي به دست آمده ازنرم افزار SPSS 22 و آزمون تي گروه هاي مستقل استفاده گرديد. نتايج اين پژوهش حاكي از آن بود كه بين گروه آزمايش و كنترل از نظر مؤلفه هاي يادگيري خود راهبركه در پرسشنامه به آن ها پرداخته شده است ) در خرده مؤلفه هاي خودپنداره به عنوان يك فراگير اثربخش، عشق به يادگيري، خلاقيت، جهت گيري مثبت به آينده وخود راهبري به طور كلي( تفاوت معني داري نشان داده شده است و گروه آزمايش ، در برابر گروه كنترل، از لحاظ عملكرد، كنترل بهتري از نظر خرده مؤلفه هاي يادگيري خود راهبري به دست آورده اند. اما بين گروه آزمايش و كنترل از نظر چند مؤلفه يادگيري خودراهبر ) ابتكار و استقلال در يادگيري، مسؤوليت پذيري براي يادگيري شخصي، قابليت استفاده از مهارت هاي اساسي مطالعه و حل مسأله) تفاوت معني داري مشاهده نگرديد.از نتايج اين پژوهش مي توان براي ارتقا سطح يادگيري خود راهبري فراگيران در مورد درس هاي دانشگاهي و يا يادگيري مادام العمر آن ها بهره برد.