تجويزهاي سياستي براي الگوي دانش بنيان (مورد مطالعه يكي از سازمانهاي نظامي)

در دنياي امروز، دانايي، يادگيري و كسب هوشمندي سازماني يكي از الزامات غيرقابل انكار براي اغلب سازمان هاي دانش بنيان است تا بتوانند از طريق كسب و تجزيه و تحليل اطلاعات، و همين طور افزايش دانش و ايجاد آگاهي؛ بر قابليت هاي خود بيفزايند. ازاين‌رو اين تحقيق باهدف ارائه پيشنهاداتي براي تدوين يك مدل براي سازمانهاي دفاعي و تجويزهاي سياستي براي تدوين يك الگوي جامع براي گذار سازماني اين بخش به يك سازمان دانش‌بنيان انجام‌شده و ازنظر هدف از نوع تحقيقات كاربردي است كه به‌صورت كيفي و با رويكرد تحليلي انجام‌شده است. روش كار در اين مقاله استفاده از تكنيك هاي مهندسي اجتماعي و لايه هاي سوم و چهارم واقعيّت در مدل تحليل لايه اي علّي است تا گذار مورد نظر در چارچوب شرايط بومي ايران به سمت مطلوب حركت كند. بنابراين در اين مقاله پس از مرور ويژگي هاي اجماع-شده ي سازمان هاي دانش بنيان به ارتقاء ساختار كنوني اين بخش به سوي يك ساختار دانش‌بنيان اهتمام ورزيده و برخي سياست‌هاي قابل اجرا در ابعاد مديريت نيروي انساني، مديريت دانش، مديريت نوآوري، ساختار و اقتصاد دانشي در قالب پيشنهادات و راهكارهايي ارائه گرديده تا اين بخش به سوي يك سازمان يادگيرنده كه محمل اصلي سازمان دانش بنيان است ميل كند. نتيجه اين تحقيق ارائه مدل ايجاد يك ساختار دانش بنيان و مدل مديريت دانش در سازمانهاي دفاعي و ارائه پيشنهادات و راهكارهايي در خصوص تغييرات ضروري جهت گذار به سمت يك سازمان دانش‌بنيان است.