نقش تشكل‌هاي مدني در ارتقاء كيفيت روابط بين‌فردي در خانواده‌هاي نابينايان و كم‌بينايان

با‌توجه به گستردگي جوامع و پيچيده‌تر شدن مشكلات ضرورت بر آن است كه حل برخي از مسائل به‌دقت خود مردم صورت پذيرد، زيرا دولت‌ها به دليل فراواني و پيچيدگي مسائل دروني كشور در حل بسياري از معضلات حاكم بر زندگي افراد ناتوان‌اند و نسبت به بخشي از مشكلات جامعه كم‌توجه شده‌اند. از‌جمله اين مشكلات مي‌توان به ناهمواري‌هاي اجتماعي پيش‌روي افراد با آسيب‌بينايي همچون: مسائل مربوط به خانواده، روابط اجتماعي و اقتصادي به‌ويژه اشتغال و غيره نام برد. هدف از انجام اين پژوهش بيان نقش تشكل‌هاي مدني در ارتقاء كيفيت روابط بين‌فردي در خانواده‌هاي نابينايان و كم‌بينايان مي‌باشد و بر‌آن‌است تا نشان‌دهد كه عوامل اجتماعي چه تأثيراتي بر خانواده به‌خصوص خانواده‌هاي افراد با آسيب بينايي دارد. ابتدا هر‌يك از مفاهيم يعني روابط ميان‌فردي، خانواده و تشكل‌هاي مدني را تعريف و بررسي نموده و با مروري بر تحقيقات پيشين، ارتباط ميان اين مفاهيم را مورد تجزيه‌وتحليل قرار‌داده‌ايم. همچنين بيان‌كرديم هدف‌گذاري تشكل‌ها براي حفظ، استحكام صميميت و ارتقاي روابط ميان‌فردي در جامعه چگونه بايد باشد و از طرفي نگرش والدين و خود افراد با آسيب‌بينايي نسبت به اين تشكل‌ها چگونه است. در اين راستا پژوهش حاضر با روش توصيفي-تحليلي برآن‌است تا ضمن بررسي پژوهش‌هاي تجربي در اين حوزه، با استفاده از مصاحبه با افراد نابينا و كم‌بينا و خانواده‌هايشان نتايج مؤثري ارائه‌دهد. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد ميزان نفوذ تشكل‌هاي مدني هنوز در ميان‌افراد با اختلال بينايي و خانواده‌هايشان از نهاد‌هاي دولتي كم‌تر است كه با هدف‌گذاري‌هاي مطلوب در تشكل‌ها مي‌توان به هموار كردن و شناساندن بيشتر اين نهاد‌هاي غير‌دولتي پرداخت. ديگر اينكه وجود همين تشكل‌ها و مراجعه افراد با آسيب بينايي به آنها كه خود موجب تردد اين قشر در جامعه و تا‌حدي به دست آوردن استقلال ايشان مي‌شود مي‌تواند به مستحكم شدن باور‌هاي‌مثبت در خانواده‌هايشان شود و موجب اميدواري آنان نسبت به توانايي‌هاي فرزندانشان گردد.