ارتباط سرمايه اجتماعي و تشكل‌هاي مدني نابينايان و كم‌بينايان

يكي از نمادهاي بارز جامعه مدني انجمن‌ها و تشكل‌هاي غيردولتي است كه از منظر بسياري از صاحب‌نظران سرمايه اجتماعي به‌عنوان شرط لازم واصلي آن محسوب مي‌شود. در چنين شرايطي همه افراد فارغ از قدرت و ساختار سياسي بر مبناي نيازهاي خود باانگيزه مشاركت و تعاون به‌صورت خودجوش در كنار هم جمع مي‌شوند. در چنين جامعه‌اي افراد نابينا و كم‌بينا بهتر مي‌توانند با جامعه ارتباط برقرار كنند و با خودباوري و كسب مهارت‌هاي اجتماعي لازم به الگوهاي استاندارد زندگي نزديك شوند. تحقيق حاضر با روش اسنادي و كتابخانه‌اي از طريق تحليل نظريه‌هاي مختلف جامعه‌شناسي به بررسي رابطه سرمايه اجتماعي و تشكل‌هاي مدني افراد نابينا و كم‌بينا پرداخته است. پيامد حضور افراد نابينا و كم‌بينا در تشكل‌هاي مدني در سطح فردي شكوفايي استعدادها و خلاقيت آن‌ها و در سطح اجتماعي رسيدن به جامعه‌اي توسعه‌يافته در ابعاد مختلف است. البته تحقق اين امر مستلزم ايجاد زير ساختارهاي لازم براي تشكل‌هاي مدني افراد نابينا و كم‌بينا، برنامه‌ريزي كلان و ساختاري در حوزه‌هاي مختلف، تقويت تربيت و اخلاق مدني و گسترش سرمايه اجتماعي براي حضور همگاني و خودجوش در جامعه است.