نقش تشكل هاي مدني در توسعه و ارتقاي روابط اجتماعي افراد داراي نقص بينايي

از ميان حواس پنج گانهي انسان بينايي يكي از مهم ترين حواس به شمار مي رود. از دست دادن بينايي در هر سني ممكن است با عوارض و مشكلات اوليه و ثانويه اي همراه باشد. عدم استقلال فرد و نيازمند شدن به كمك، انزواي اجتماعي، عدم شركت در فعاليت هاي اجتماعي و مذهبي، بي علاقگي نسبت به فعاليت ها از عواقب ضايعات بينايي مي باشد. افراد داراي نقص بينايي مشكلات ارتباطي زيادي را نيز تجربه مي كنند. مشكلات تطابق با فقدان بينايي، افسردگي، اضطراب، خستگي و نارضايتي اجتماعي فاكتورهايي هستند كه سلامتي فرد را متأثر مي كند. وقتي فردي دچار نابينايي مي شود با چالش هاي مربوط به تحصيلات، استخدام، تحرك، اجتماعي شدن، رشد رواني- اجتماعي، استفاده از تكنولوژي كمكي و سلامت رواني روبرو مي شود. نابينايي به عنوان يكي از شديدترين ناتوانايي هاي كه فرد، خانواده اش و جامعه را متأثر مي كند شناخته شده است. به دنبال مشكلات ناشي از ضايعهي بينايي فرد در فعاليت هاي اجتماعي كمتر شركت مي كند؛ لذا هدف پژوهش اين است كه نقش سازمان مردم نهاد در توسعه و ارتقاي روابط اجتماعي افراد دچار نقص بينايي را بررسي كند و روش تحقيق مورد نظر به صورت اسنادي(كتابخانه اي) مي¬باشد.