رابطه ذهن آگاهي و شادكامي در افراد نابينا و كم بينا

اين پژوهش با هدف بررسي نقش ذهن آگاهي با شادكامي در افراد نابينا انجام شد. اين تحقيق از نوع توصيفي، با طرح همبستگي و از نظر هدف، كاربردي است. جامعه آماري تحقيق شامل كليه افراد نابينا و كم بينا شهرستان كاشان و آران و بيدگل در سال 1395 است كه از ميان آنها تعداد 46 نفر از مردان و زنان نابينا و كم‌بينا به صورت تصادفي و با روش نمونه‌گيري‌ انتخاب شدند. و به سؤالات مؤلفه سازگاري اجتماعي، برگرفته از پرسشنامه ذهن آگاهي فرايبرگ (2001) و مقياس رضايت از شادي ليبومرسكي، (1999) پاسخ دادند. داده‌هابا كمك نرم افزار SPSS-22 و با استفاده از آزمون ضريب همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج نشان داد مردان نابينا و كم بينا در مقايسه با زنان به طور معناداري نمرات بالاتري در متغير شادي ذهني كسب كرده اند. اما بين زنان و مردان نابينا از نظر ميزان ذهن آگاهي تفاوت معناداري مشاهده نشد. همچنين سازگاري اجتماعي به طور معناداري شادي ذهني افراد نابينا و كم بينا را پيش بيني مي‌كرد و 16 درصد واريانس شادي ذهني اين افراد بر اساس سازگاري اجتماعي آنان قابل تبيين است. نتايج به اين معناست كه ذهن آگاهي مي‌تواند به عنوان يك عامل كنترل هيجانات و افكار ناكارآمد منفي و پريشاني هاي رواني مانند افسردگي، مؤثر واقع شود؛ از اين رو كساني كه از ذهني با آگاهي بالاتر برخوردارند آگاهي بهتري نسبت به هيجانات خود دارند در نتيجه مي‌توانند از شادكامي بالاتري برخوردار باشند از اين رو، با تقويت هر چه بيشتر ذهن از طريق آگاهي و آموزش مهارت هاي آن مي‌توان باعث بهبود و كاهش هيجانات منفي و افزايش شادي ذهني افراد نابينا و كم بينا شد.