نقش تشكلهاي مدني در تعامل افراد نابينا با جامعه وتأثير برگسترش بازار كار آنان

انسان موجودي است اجتماعي كه براي ادامه ي حيات و تأمين نياز هاي خود نيازمند برقراري ارتباط متقابل با ديگران است. بديهي است كه تأمين اين نياز ها منجر به تأمين بهداشت رواني افراد خواهد شد. معلولين نيز به عنوان يكي از اعضاي گروه هاي متعلق به جامعه از اين قاعده مستثني نبوده و علي رغم وجود مشكلات بسيار علاقه مندند تا با افراد جامعه ارتباطي منطقي و معقول داشته باشند. در اين نوشتار به نقش تشكل هاي مدني در تعامل افراددچار به آسيب بينايي با جامعه و تأثير اين رابطه بر گسترش بازار كار آنان پرداخته شده است. ابتدا به بررسي يكي از تنگناهاي عمده ي افراد با آسيب بينايي كه برقراري ارتباط معقول افراد جامعه با آنهاست پرداخته شده و سپس موانع اشتغال و عوامل موثر بر اشتغال اين افراد مورد مداقه قرار گرفته، در نهايت نيز به نقش تشكل هاي مدني در بهبود هرچه بيشتر تعامل افراد با آسيب بينايي با جامعه و به تبع آن گسترش بازار كار اين افراد اشاره شده است. يافته هاي پژوهش از طريق روش اسنادي و كتابخانه اي به دست آمده و نتايج حاصل نشان مي دهد كه آنان به خوبي قادرند همانند ساير همسالان بيناي خود بر غناي شناخت خويش از جهان اطراف بيفزايند و با انجام فعاليت هاي مختلف اجتماعي و حرفه اي به يك تعامل اجتماعي فعال در محيط و جامعه خود توفيق يابند. همچنين دريافتيم كه نگرشهاي منفي كارفرمايان، ويژگي هاي مربوط به خود نا توانايي، مشكلات رفت و آمد، دسترسي به مطالب چاپ شده و برنامه هاي عمومي موانع اشتغال اين افراد مي باشد. در پايان با توجه به يافته هاي حاصل از تحقيقات مختلف راهبردهايي براي بهبود وضعيت اشتغال افراد با آسيب بينايي كه فقط و فقط به دست تشكل هاي مدني امكان پذير است پيشنهاد مي گردد.