بررسي آزمايشگاهي مقاومت پيوستگي بين بتن عادي و بتن فوق‌توانمند

ويژگي‌هاي منحصربه‌فرد و فوق‌العاده‌ي بتن فوق‌توانمند به‌عنوان مصالحي نوين در علم مهندسي عمران، افق‌هاي جديد و هيجان‌انگيزي را پيش روي طراحان سازه قرار داده است. يكي از اين افق‌هاي طراحي كه مي‌تواند در آينده بسيار كاربردي باشد، ايده سازه‌هاي مركب بتن عادي و بتن فوق توانمند است كه باهدف استفاده حداكثري از ظرفيت مصالح، مطرح گرديده است. از اين ايده مي‌توان هم در ساخت سازه‌هاي جديد و هم در ترميم و بهسازي سازه‌هاي موجود بهره برد. چنان‌كه مطالعات و كاربردهاي عملي اثبات نموده‌اند؛ سازه مركب بتن‌آرمه عادي و بتن فوق توانمند، نسبت به سازه بتن‌آرمه اوليه، هم‌زمان بادوام‌تر و پر مقاومت‌تر خواهد بود. حال‌آنكه در هر سازه مركبي، عملكرد يكپارچه مصالح با يكديگر بسيار حياتي است و اين عملكرد يكپارچه از مسير مقاومت پيوستگي بين مصالح به دست خواهد آمد. به‌علاوه، با توجه به جديد بودن ايده سازه‌هاي مركب بتن عادي و بتن فوق توانمند، مطالعات بسيار محدودي در سطح دنيا در رابطه با مقاومت پيوستگي بين اين مصالح انجام‌گرفته است؛ بنابراين در اين مطالعه به‌عنوان بخشي از مجموعه مطالعات در رابطه با كاربرد بتن فوق توانمند در دانشكده فني دانشگاه تهران، مقاومت پيوستگي بين بتن عادي و بتن فوق توانمند با استفاده از دو نوع آزمايش متداول، در حالات مختلف آماده‌سازي سطح بتن پايه، بررسي گرديده است. مطابق نتايج اين پژوهش مقاومت پيوستگي بين اين دو مصالح به‌شدت به شرايط آماده‌سازي سطح بتن پايه بستگي داشته و در صورت انجام آماده‌سازي سطحي مناسب، شرايط بسيار بهتري را حتي نسبت به ضوابط موجود در مراجع ايجاد مي‌نمايد.