تاثير رطوبت بهينه بر دوام بتن، با اسلامپ صفر

استفاده از توليدات قطعات به روش پيش ساخته در حال گسترش مي باشد و يكي از پركاربردترين اين قطعـات، جــداول و كفپوشهاي بتنــي مــي باشــند. روشهــاي توليــد كفپوشهاي پيش ساخته عبارتنـد از روش معمـولي، روش فشـاري خشك و روش فشاري تر. در روش فشـاري خشـك، بتن با سطح كارايي پايين كـه بتني با اسلامپ صفر مـيباشـد، در قالـب ريختـه و بـا فشار متراكم ميشـود. يكـي از مزايـاي روش فشـاري خشك، سرعت اجرا و خروج قطعه از قالب بلافاصـله پس از جايدهي و تراكم است كه عدم نيـاز بـه تعـداد زيادي قالب را به دنبال دارد. هـمچنـين نسـبت آب بـه سيمان پايين در بتنهاي مـورد اسـتفاده در ايـن روش، بهبود كيفيت بتن را سبب ميگردد. دستيابي به ويژگيهاي مقاومتي و دوامي مطلوب در قطعات بتني ميتواند نتيجه ي عوامل مختلفي باشـد؛ از جمله مصالح مناسب، طرح اختلاط صحيح و رعايت اصول فني در ساخت، حمل، تخليه و عمـل آوري. يكي از مواردي كه در شـرايط سـاخت بـتن تأثيرگـذار اســت، ميزان تراكم قطعات پيش ساخته مي باشد در هنگــام اخــتلاط و جايدهي بتن ميباشد. در شرايط فشار تراكم ثابت، ميزان رطوبت بهينه در كيفيت بتن تأثير به سزايي دارد كـه افـزايش يـا كـاهش آن بر تراكم بتن موثر مي باشد. لـذا هـدف ايـن تحقيق عبارتست از بررسي ميزان رطوبت بـتن بـر كيفيت كفپوشهاي بتني توليد شده به روش فشاري خشك و نيز تعيين رطوبت بهينه كه منجر به بهترين كيفيت بـتن سخت شده مي گردد.