بررسي نوع و ميزان افزودني فوق‌روان‌كننده بهينه در توليد قطعات پيش‌ساخته بتني (سگمنت) در پروژه خط 3 قطار شهري مشهد

افزودني فوق‌روان‌كننده در مخلوط بتن معمولاً كارايي اوليه را تضمين مي‌نمايد. با اين وجود، كارايي وابسته به زمان مخلوط، اصولاً بر پايه ساختار شيميايي و نوع فوق‌روان‌كننده و سازگاري آن با اجزاي ديگر ازجمله سيمان مي‌باشد. فوق‌روان‌كننده‌هاي بر پايه پلي‌كربوكسيلات داراي ساختار شيميايي با قابليت اصلاح و بهبود عملكرد هستند. اين پژوهش، به بررسي انواع فوق‌روان‌كننده‌هاي پلي‌كربوكسيلاتي موجود در ايران جهت دستيابي به نوع و ميزان بهينه اين افزودني براي استفاده در توليد قطعات پيش‌ساخته بتني (سگمنت) پروژه خط 3 قطار شهري مشهد پرداخته است. بدين منظور، 19 طرح اختلاط شامل انواع فوق‌روان‌كننده گوناگون حاصله از 11 شركت مختلف، تهيه شده و نسبت مصرف مناسب هر يك جهت دستيابي به اسلامپ اوليه (0 دقيقه) و نهايي (15 دقيقه) موردنظر به دست آمده است. آزمونه‌هاي مكعبي نيز از هر طرح اختلاط ساخته شده و در سنين 6 ساعته، 7 و 28 روزه تحت آزمايش مقاومت فشاري قرار گرفته است. نتايج نشان مي‌دهد كه استفاده از ميزان بهينه هر نوع فوق‌روان‌كننده منجر به حصول حداقل مقاومت‌هاي فشاري موردنظر در تمامي 19 طرح نهايي شده است. علاوه بر اين، مخلوط بتن‌هايي كه بدون جداشدگي و آب‌انداختگي بوده و از تراكم‌پذيري و حالت خميري مناسبي برخوردار بودند، اسلامپ مناسبي را به همراه داشته‌اند، درحالي‌كه كاهش هر يك از اين ويژگي‌ها حالت نامناسبي به اسلامپ داده و آن را به سمت برشي و ريزشي شدن پيش برده است. در نهايت، طرحي با ميزان فوق‌روان‌كننده 54/0 درصد و كمترين قيمت حاصله، به‌عنوان طرح بهينه نهايي انتخاب گرديد.