مولفه هاي تحليل گفتمان در تاريخ جهانگشاي جويني با رويكرد به فرايند انتقادي آن

كشف معاني ثانويه در لايه‌هاي زيرين متن با عنايت به روابط ومناسبات حاكم در ساختار و بافت بيروني كلام ميسر مي گرددكه در اين راستا مقوله تحليل گفتمان با برخورداري از شاخصه هاي علم ساختار گرايي ،طيف وسيعي از معاني و مفاهيم را به خود اختصاص مي‌دهد بطوريكه از مباني گفتاري و نوشتاري گرفته تا فنون و روش‌هاي توصيفي رابا قواعد حاكم بر متن ،به خود اختصاص مي دهد. در اين ميان مباني تاريخي، كاركردها و ساختارهاي اجتماعي در كنار روابط ومناسبات كلامي در نقد زبان شناختي از منابع اصلي به شمار مي‌روند به طوريكه معتقدان به امر تحليل گفتمان انتقادي بر اين باورند كه توليد، فهم، خوانش و تحليل متون به عواملي همچون بافت و مسائل فلسفي، تاريخي، سياسي، جامعه‌شناختي، ايدئولوژيكي و گفتمان وابسته است. بنابراين مي‌توان آنها را با تجزيه و تحليل واحدها و عناصر دروني مورد بررسي انتقادي قرار داد.از اين رو در پژوهش حاضر بر آن شديم كه به تحليل مباني گفتاري تاريخ جهانگشاي جويني ،به عنوان يكي از آثاري كه با ارايه گزارشات وتحليل وقايع تاريخي حملة مغول به ايران،به نقد وبررسي پرداخته ،اشاره كنيم زيرا نويسنده در اين اثر ضمن انتقال وقايع بستر مناسبي را براي بيان روابط ومناسبات كلامي فراهم مي آورد.بنابر اين هدف اصلي از ارايه مقاله حاضر بررسي مقوله تحليل گفتمان وساير وابسته‌هاي آن نظير،تحليل گفتمان انتقادي در تاريخ جهانگشاي جويني است .بر اين اساس پس از بررسي مباحث مقدماتي پيرامون موضوع مورد بحث ،به تحليل مباني و روابط ومناسبا ت كلامي اين اثر خواهيم پرداخت .تا در يابيم كه نويسنده در تجزيه وتحليل عناصردروني كلام خوداز چه تمهيداتي بهره‌ جسته. و مفاهيم و معاني كلام او چگونه وتا چه ميزان از ساختار بيروني آن استنباط مي‌گردد.