سرپري به انديشه و فكر عطاملك جويني

تاريخ جهانگشا از زمره ي آثار تاريخي، ادبي است كه به روايت حقيقت تاريخ پرداخته است. هدف ما در اين مقاله نگاهي گذرا به نگرش و رويكرد نقادانه عطاملك جويني نسبت به فجايع مغول در قرن هفتم است. گفتمان غالب در تاريخ جهانگشا عصيان وسركشي ملت ايراني است كه با تاخت وتاز قوم مغول وخونريزي آنها همراه مي شود. كاربرد تشبيه هاي مركب كه وجود مشبه ومشبه به هاي آن تصويري از سفاكي هاي مغول وخونريزي هاي آنان است مهمترين ابزار در بيان والقاي اين نگرش است. سجع هاي مكرر واطناب در كل اثر دوشادوش با آوردن آوردن آيات وروايات وابيات فارسي وعربي واستعاره هاي ادبي بيش از هفتاد درصد امار سبكي را به خود اختصاص مي دهند.بسامد بالاي اين كاربردها نشانكر عدم پذيرش واقعيت از جانب نويسنده است.