فولكلوريك در تاريخ جهانگشاي جويني و تاريخ بيهقي با رويكرد ضرب المثل هاي فارسي

كتاب تاريخ بيهقي و تاريخ جهانگشاي جويني از آثار بسيار ارزشمند زبان فارسي است كه هر دو به تاريخ دوره هاي خاص مي پردازد. هر كتاب ويژگيهاي خاص خود را دارد اما گاه اين دو كتاب را به يكديگر نزديك و گاه از يكديگر دور مي سازد. آداب و رسوم، فرهنگ عامه و ادبيات فارسي، از مواردي است كه در اين دو كتاب قابل قياس مي باشد. اما گاه به دليل شيوه ي نگارش، مشابهت نگرش هاي رفتاري و زبان كاربردي علي رغم فاصله ي زماني و تعارض هاي سياسي و اجتماعي بسيار به هم نزديك مي باشد. علت اين تشابه را بايد در بطن جامعه جستجو كرد. ضرب المثلها از زبان و عمق جامعه برمي آيند و با مردم هر دوره از زمان، پيوندي ناگسستني دارند. بسامد كاربرد ضرب‌المثلهاي فارسي در اين دو كتاب بسيار متفاوت و قابل تأمل است. مناسب بودن كاربرد و جايگاه امثال فارسي، شيوه ي تلفيق و شواهد زباني در هر كدام از اين دو كتاب، سبكي ويژه دارد. در اين پژوهش تلاش مي شود كه جايگاه فولكلوريك فارسي در قالب ضرب المثل در اين دو كتاب تاريخي ـ ادبي بررسي شود و سپس به شيوه ي پردازش زباني و ادبي ضرب المثل ها و نيز بسامد فرهنگ عامه در اين دو مجموعه پرداخته خواهد شد.