آسيب شناسي معماري معاصر ايران در راستاي حُسن هماهنگي با نيازمندي هاي نوين آموزشي

تحول نظام آموزشي در ايران در سه دوره مشخصِ سنتي ، انتقالي و جديد به وقوع پيوسته است كه البته هركدام نقاط عطف خاص خود را دارند. در دوره نخست مسجد مدرسه سپهسالار به عنوان نماد نظام آموزشي سنتي با معماري كاملاً سنتي و در امتداد تأسي به همان شيوه هاي معماري گذشته ايراني شكل گرفت. در دوره بعد شاهد تاسيس دارالفنون هستيم كه خود پلي به سوي تلفيق نظام آموزشي سنتي و مدرن است و در دوره بعد دبيرستان البرز تاسيس مي شود كه نمادِعبور كامل از نظام سنتي و تحقق نظام آموزشي مدرن است. بااين همه همچنان ارادت به هويت معماري ايراني در اين بنا ديده مي شود. هدف اين پژوهش تبيين اين واقعيت تاريخي است كه معماري همواره خود را بانيازهاي مكاني و زماني تطبيق داده است و با تغييرات اجتماعي و فكري جوامع همسويي داشته است.نتايج اين پژوهش كه براساس روش تاريخي – تفسيري به گردآوري داده ها به صورت كتابخانه اي و تحليل آنها با استناد به مستندات تاريخي پرداخته نشان داده است كه دگرگوني هاي فكري جامعه ايران در اواخر قاجاريه و اوايل پهلوي برمعماري آن جامعه – به ويژه معماري فضاهاي آموزشي – تاثيري همه جانبه و برجسته داشت.اما به دليل پذيرش سطحي و نداشتن توان نقد همه جانبه مدرنيته اين معماري به نوعي بلاتكليفي و التقاط رسيد.