بكارگيري مفاهيم معماري ايراني در راستاي طراحي فضاهاي متناسب با سالمندان

پژوهش هاي بسياري پيرامون ارتباط ميان زندگي در خانه و رفاه دوران سالمندي مورد بررسي قرار گرفته است. چرا كه امروزه محدوديت هاي بسياري از جمله فعاليت هاي فيزيكي خارج از خانه وجود دارد و افراد سالخورده را به سوي فعاليت هاي فيزيكي پيرامون مناطق مسكوني خود متمركز مي كند و مسكن آنها تنها فضايي جهت حفظ پيوند اجتماعي آنها با اشخاص و جامعه پيرامونشان است. علم روانشناسي محيط، ارتباط مثبت و شايسته اي را ميان سطح رفاه مطلوب در خانه و كيفيت فضاهاي مسكوني سالمندان نشان مي دهد. در اهميت ضرورت طراحي بهينه و مناسب سازي مسكن سالمندان و محيط پيرامون آن مي توان اين نكته را نيز خاطر نشان كرد كه بر هم كنش ميان فرد و محيط سيستمي مركب از عوامل كالبدي، فرهنگي، اجتماعي و روان شناسي است. فضا به واسطه ادراك دروني اشخاص تبديل به مكان مي شود. با توجه به تاثير محيط بر شخصيت افراد، به اين نتيجه مي توان دست يافت، هنگامي كه شخص در يك محيط قرار گيرد اگر محيط بر شخصيت او بي تاثير باشد، افراد پس از مدتي هم جنس محيط شده و با آن تطابق پيدا مي كنند. لذا در پژوهش حاضر با استفاده از اصول معماري ايراني و استناد بر مطالعات انجام شده در زمينه نياز هاي سالمندان به ارائه راه كارهايي در جهت پاسخ گويي به نيازهاي سالمندان و رسيدن به طراحي مناسب در چهار چوب مفاهيم معماري ايراني در ارتباط با سالمندان پرداخته شده است.