راهكار هاي پيشنهادي جهت برقراري ارتباط كودك نابينا با محيط پيش دبستاني

برخي از مشكلات نابينايان در نوجواني و بزرگسالي ناشي از فقدان تعليم و تربيت صحيح و به موقع دوران كودكي است. بدين لحاظ آموزش هاي پيش دبستاني براي اين گروه از كودكان حائز اهميّت فراواني است. از همين رو مراكزي جهت تعليم و تربيت كودكان نابينا در سنين قبل از دبستان در كشورهاي مختلف دنيا تأسيس شده است كه البته كشور ما نيز از اين امر مستثني نيست. اما متأسفانه فضاهاي اختصاص داده شده به اين مراكز (پيش دبستاني كودكان با معلوليت بينايي) از ظرفيت و كيفيت لازم براي پاسخ گويي به نياز هاي آموزشي اين كودكان برخوردار نبوده و محيطي دلسرد كننده دارند. اين تحقيق به دنبال پاسخ گويي به اين سوال است كه چگونه مي توان به كمك معماري بر كيفيت آموزشي فضاي پيش دبستاني كودكان نابينا افزود. در اين مطالعه با رويكردي كيفي، از تكنيك مطالعه كتابخانه اي و همچنين مشاهده دو پيش دبستاني شهيد محبي و نرجس و مصاحبه با مربيان جهت جمع آوري اطلاعات لازم، بهره گرفته شده است. طبق نتايج حاصل از اين مطالعات، مشخص مي شود كه با به كارگيري محرك هاي قابل ادراك توسط كودك نابينا و توجه به نيازهاي آموزشي او مي توان فضا رابه گونه اي طراحي كرد كه علاوه بر تامين نياز هاي اوليه كودك مانند امنيت و آرامش، نيازهاي آموزشي او را نيز برآورده كرد.