سنجش پايداري محيطي با استفاده از رويكرد ردپاي اكولوژيك

بدليل آنكه مفهوم پايداري جنبه هاي اقتصادي، اجتماعي و محيطي را در بردارد، جهت سنجش پايداري محيطي به مدل هاي نويني نياز است . تا مفاهيم توسعه پايدار به صورت كاربردي مطرح شود، در برنامه ريزي شهري و روستايي محاسبه برآورد مي زان مصرف ، شناسا يي امكانات ، توان و محدوديت هاي منابع و ارزيابي مستمر آنها ضروري است. بنابراين ارزيابي مستمر منابع با استفاده از رهيافت ها و ابزارهاي توسعه پايدار از جمله روش ردپاي اكولوژيك مي تواند راهكار مناسبي براي برنامه ريزي در جهت كاهش فشارهاي محيط ي و تأم ين نيازها ي مصر في ب ه صورت صحيح باشد. جمعيت شهري و روستايي با استفاده مختلف از انرژي و منابع زيست بوم، تاثيرات گوناگوني بر جاي مي گذارند . و در اين ميان اگر زيست بوم توان پاسخگويي به اين نيازها را نداشته و يا به اندازه كافي تجهيز نشده باشد، با فرارفت اكولوژيكي مواجه مي شود . در سال هاي اخير يكي از روش هايي كه جهت سنجش ميزان پايداري و از طرفي برآوردردپاي اكولوژيكي بكار گرفته مي شود، محاسبه قابليت هر طبيعت در مكان با توجه به نيازهاي انسان است. به عبارتي نحوه استفاده از منابع طبيعت، براي تامين نياز انسانها، شهرها، نواحي، دولت ها و... . اين رويكرد تنها محدود به موقعيت كنوني با توجه به نيازِ زمين جهت پايداري و ماندگاري بشر امروزي نيست، بلكه آزمايشگاهي براي آزمون راهبردهاي متفاوت براي آينده است. در اين مقاله با تعريف جاي پاي اكولوژيك و سير تحول آن به نحوه بكارگيري، سنجش و نقاط قوت و ضعف آن مي پردازيم.