بررسي تاثير حس تعلق به مكان در معماري و سرزندگي شهر

هر مجموعه اي فرهنگي - كالبدي است كه بر اساس نيازها، فعاليت ها و رفتارهاي ساكنان شكل گرفته است. انسان ها بسته به نيازهاي فردي خود فعاليت كرده و الگوهاي رفتاري خاص خود را عرضه مي كنند. همان طور فضاها از يك سو آيينه ي تمام نماي فعاليت ها و الگوهاي رفتاري يك جامعه مي باشند، از سوي ديگر فضاها بر فعاليت و رفتارهاي ساكنان تأثير شديدي مي گذارند ( پاكزاد،142،1385). موارد متعددى هويت يك شهر را شكل مى دهد : فضاى مصنوع شهرى ساختمان ها و راه ها، سبك زندگى ساكنان، محيط دروني و بيروني زندگي شان، تاريخ شهر و ارتباط همه ي اين عناصر با يكديگر. ناهمخواني اين عوامل با يكديگر و شكل نگرفتن فرهنگ مشترك و يا خرده فرهنگ هاي منسجم و عدم ارتباط با محيط شهري منجر به بحران هويت مي گردد. پيامد بحران هويت احساس بى ريشه گى در فرد است در حاليكه اگر شخص نسبت به محيط زندگي خود حس‌ تعلق داشته باشد و خود را جزي از آن محيط بداند، نسبت به آن محيط حس مسئوليت مي‌نمايد و براي حفظ آن تلاش مي‌كند. از طرفي هويت شهرى با مفهوم حس مكان، رابطه ى تنگاتنگى دارد، به طورى كه هر دو را مى توان يكى پنداشت. انسان نياز دارد هرچه بيشتر فضاي زندگي خود را مخاطب قراردهد، آن را از خود بداند و مهر و نشان خويش را بر آن بزند. به نظر مي رسد توجه به هويت كالبدي و فضايي در طراحي مجتمع هاي اقامتي و تفريحي موجب حس مكان در بين فضاها مي شود. روش تحقيق توصيفي و تحليلي بوده و گرد آوري اطلاعات بشكل ميداني و اسنادي است. نتيجه ي تحقيق نشانگر اهميت حس تعلق مكان در معماري و شهرسازي است كه يكي از اصلي ترين معيارها براي ارزيابي كيفيت محيط محسوب مي شود.