رويكردي جديد در مسيريابي بهينه تيم هاي اورژانس با تمركز بر متغيرهاي كمي و كيفي و استفاده از GIS و مدل AHP (مطالعه موردي: منطقه 6 تهران)

مسئله تصادفات رانندگي و عواقب منفي آن در جهان، يكي از نگراني هاي عصر حاضر مي باشد. طرح ها و برنامه هاي متنوعي براي اين مسئله معرفي شده است و در حال انجام مي باشد. امدادرساني به عنوان يكي از راهكارهاي مثبت در جهت كاهش اثرات منفي تصادفات، جنبه هاي متنوعي دارد. يافتن كوتاهترين مسير از موقعيت تيم اورژانس تا محل حادثه، يكي از كليدي ترين عوامل در انجام مأموريت هاي اورژانسي مي باشد. بدين منظور در اين تحقيق، مسيريابي در مناطق شهري به عنوان پايه اصلي تحقيق در نظر گرفته شده است و معيارهاي تحقيق بر اين اساس تعريف و به كار گرفته شده اند. معيارهاي اين تحقيق در حالت كلي شامل دو دسته درجه سختي مسير و زمان مي باشند كه دسته اول داراي زيرمعيارهاي كمي و كيفي شامل شيب مسير، نوع مسير، ميزان مستقيم بودن، كيفيت و عرض مسير بوده و معيار زمان مربوط به مدت زمان طي مسير با توجه به ظرفيت معابر و حجم ترافيك و همچنين تأخيرها در تقاطعات مي باشد. اوزان مربوط به زيرمعيارهاي درجه سختي مسير بر اساس مدل AHP محاسبه شد و پس از وزن دهي به آنها، دو معيار نهايي، در ابتدا به نسبت 6/0 به 4/0 (زمان به درجه سختي) بر اساس نظرات كارشناسان وزن دهي و در تحليل به كار گرفته شدند. پس از استفاده از الگوريتم دايجسترا در محيط GIS و تحليل شبكه، مسيري كه به عنوان هدف انتخاب شده بود، در مدت زمان 8 دقيقه طي شد. سپس به منظور تحليل حساسيت روش، نسبت را تغيير داديم تا به مقدار بهينه اي براي زمان طي مسير برسيم. در نسبت 65/0 به 35/0، مسير مورد نظر در مدت 6 دقيقه طي شد كه مي توان با سعي و خطاي بيشتر، به نسبت بهينه تري هم دست يافت. در نهايت، نوآوري و نتيجه كار شامل مدلي در محيط GIS مي شود كه بر اساس معيارهاي كمي و كيفي كه هم شامل هندسه مسير و هم حجم ترافيك و زمان مي شود، بهينه ترين مسير را در ساعات اوج ترافيك به منظور امدادرساني به موقع ارائه مي دهد. به عبارت ديگر، مسيريابي بجاي تك هدفه بودن (مبتني بر فقط زمان يا طول يا حجم ترافيك و موارد ديگر)، به مسأله اي چندهدفه تبديل و حل گرديد.