بررسي اثر سدهاي زيرزميني در مناطق نيمه خشك جهت تغذيه آب هاي زيرزميني

در مناطق خشك و نيمه خشك كه در آن بيابان زايي در حال پيشرفت است، بهره برداري از منابع آب سطحي و آب زيرزميني افزايش يافته است. با توجه به كاهش نزولات جوي، بخصوص در چند سال اخير در كشور، آبهاي زيرزميني به عنوان يكي از منابعي كه كمتر از آبهاي سطحي دستخوش تغييرات ناشي از خشكسالي مي‌شود از اهميت ويژه‌اي برخوردار شده است در اين خصوص يكي از راههاي مناسب جهت توسعه ذخاير آب زيرزميني استفاده از سدهاي زيرزميني مي‌باشد. بهره برداري از آب هاي سطحي با استفاده از «سد سطحي» كه به شدت در معرض تبخير قرار گرفته و وظيفه خود را به عنوان مخزن آب در فصل خشك نمي تواند ايفا كند. استفاده از آب هاي زير زميني توسط سدهاي زير زميني،كه طوري طراحي شده اند تا آب هاي زير زميني را در خود جا داده و آب را ذخيره كنند، مي‌تواند مورد توجه قرار گيرد. در مقايسه با سدهاي معمولي، سدهاي زيرزميني مزيتي كه دارند اين است كه سطح زمين را اشغال نمي كنند، همچنين تلفات تبخير كمتر و حفظ محيط زيست را در پي دارند. بدين منظور در اين پژوهش تاثير سدهاي زيرزميني بر آب هاي زيرزميني با بررسي نتايج پژوهش هاي انجام شده مورد مطالعه قرار مي دهد. بدين منظور در پژوهشي مدل ارتفاعي رقومي (DEM) و شبكه رودخانه از منطقه مورده مطالعه به وسيله نرم افزار ArcGIS مدلسازي شده كه نتايج حاصل شده براي استخراج نتيجه وارد نرم افزار Modflow شده است. پايداري بدنه سد با استفاده از مدل اندركنش سيال-سازه در نرم افزار COMSOL Multiphysics مورد بررسي قرارگرفته است. همچنين در پژوهش ديگر بمنظور ارزيابي اثر سد زيرزميني بر بيلان آبي حوضه از لايه آبدار يك حوضه قبل و بعد از احداث سد زيرزميني مورد بررسي قرار داده اند. كه ميزان آب قابل برداشت زيرزميني در سال پس از احداث سد زيرزميني از 4320 به 5400 ميليون متر مكعب رسيده بود.