شهراردبيل؛ الگويي جهت برنامه ريزي كاربري اراضي پايدار

عقيده بر اينست كه روشهاي متعددي جهت دستيابي به توسعه پايدار در يك شهر وجود دارد. يكي از اين روشها ، برنامهريزي كاربري زمين ميباشد كه ارتباط نزديكي با مباني توسعه پايدار شهري دارد. بر اين اساس، تحقيق حاضر درصدد است تا با ارزيابي و تحليل كاربري زمين نشان دهد كه چگونه برنامه ريزي كاربري زمين مي تواند به تحقق توسعه پايدار شهري در شهر موردمطالعه كمك كند. تا اولا نابساماني هاي كاربري اراضي ناشي از رشد شتابان شهرنشيني در شهر اردبيل را نظم بخشد و ثانيا اهداف غايي يك برنامه ريزي خوب و ايده آل (يعني دستيابي به رفاه و آسايش شهروندان) را فراهم سازد. در اين راستا مشكلات و نارسايي هاي تك تك كاربري ها به طور كمي و كيفيي مورد بررسي قرار گرفته است و با توجه به شرايط جغرافيايي و اقتصادي و كالبدي شهر اردبيل و با درنظرگرفتن شاخصهاي توسعه پايدار شهري و با ديدي انتقادي به بحث سرانه ها و استانداردهاي رايج در شهرسازي و با رويكردي جغرافيايي به تجزيه و تحليل كاربري ها پرداخته شده است . نتايج بررسي هاي انجام شده به صورت ارائه وضع مطلوب براي هريك از كاربري ها و همچنين پيشنهادات و رهنمودهاي كلي تدوين گرديد. و در پايان اين نتايج حاصل گرديد كه توسعه شهري فعلي در اردبيل ناپايدار است و استناد به رقم سرانه و استاندارد مشكلات شهروندان را حل نمي نمايد بلكه آنچه كه مي تواند در دستيابي به توسعه پايدار شهر اردبيل كمك نمايد ودر مرتفع نمودن مشكلات موثر باشد: تنوع كاربري ها, كيفيت عملكردي كاربري ها، دسترسي مناسب به آنها و توزيع خدمات در حوزه هاي وابسته به شهر مي باشد.