تصوير عراقي‌ها در ادبيات دفاع مقدس بررسي موردي«پايي كه جا ماند»

يكي از حوزه هاي قابل توجه در مطالعات ادبيات تطبيقي، تصوير يك ملت در آينه متون ادبي ديگر ملل است كه به خوبي مي‌تواند نشان دهنده دغدغه ها و بينش آن مردمان به يكديگر باشدو از ميان متون ادبي، اتوبيوگرافي و خاطره نگاري بهترين محمل براي اين موضوع مي تواند باشد. همچنين در راستاي مطالعه ادبيات مقاومت، مفاهيم دفاع مقدس به عنوان مهم ترين واقعه تاريخ معاصر ايران پس از پيروزي انقلاب اسلامي در ادبيات داستاني، به ويژه در خاطره نويسي بازتاب داشته و تصوير عراقيان در ادبيات فارسي بخش قابل ملاحظه اي از آن است. درميان آثار ادبيات مقاومت، داستان «پايي كه جا ماند»،يادداشت هاي سيد ناصر حسيني پور، علاوه برشرح خاطرات اين مبارز به بازگويي و تصويرگري شخصيتهاي گوناگون عراقي در دوران اسارت وي مي پردازد وذهن خواننده را در برابر رازهاي بسياري قرار مي دهد. از اين رو اين جستار تلاش دارد به روش توصيفي-تحليلي در پرتو دستاوردهاي مكتب فرانسوي ادبيات تطبيقي،تصاوير نيروهاي عراقي را در اين نمونه ادبي بررسي و واكاوي كند. نتيجه بررسي هاحاكي از آن است كه تصوير مهاجمان عراقي هرگز تصويري منفي صرف نيست بلكه در كنار تصاوير رذايل مهاجم به وطن از جمله حيله و نيرنگ ، كينه توزي و سنگدلي، تحقير و جسارت، چهره ديگري از آنان نيز قابل دريافت است و دلسوزي و ياري اسرا و وديگر خصايص نيك برآمده از روحيه مذهبي، مبارزه با ظلم صدام و. . . رخ مي‌نمايد كه اين خود مي‌تواند از پيوندهاي ديرينه ميان اين دو ملت حكايت كند.