آرمان گرايي در ادبيّات پايداري ايران

انديشمندان آرمانشهر ايراني از جمله سياوش كسرايي و قيصر امين پور مي خواهند بار ديگر جهان را بر استوانه هاي اصلي اش تماشا كنند؛ جهاني كه از خطر و تهديد سلطه، استبداد و جنگ بيرون رفته و به يك محيط امن براي زندگي انسان تبديل شده است. صاحبان اين انديشه براي رسيدن به منظور خود بر عاملان سياست فشار مي آورند تا انساني انديشه كنند، نه سياسي و اگر از راه گفت وگو نتوانستند به هدف خود برسند خواهان تغيير نظام سياسي مي¬شوند. نتايج اين پژوهش نشان مي دهد كه آرمان گرايي در ادبيّات پايداري ايران به موازات پيروزي انقلاب اسلامي و شروع جنگ تحميلي پيوندي عميق و ناگسستني با مفهوم انتظار يافته است، به گونه اي كه امين پور انتظار ظهور امام عصر (عج) را به معناي تحقّق تمام آرمان هاي بشري مي داند. از نگاه ديگر، شعر آرماني كسرايي و امين پور فضايي براي نااميدي و روايت شكست هاى مقطعى نيست؛ اين دو پيروزى نهايى بر دشمن خلق را امري حتمي مي دانند؛ روزي شاه دشمن تلقي مي شد و روز ديگر صدام حسين، با اين حال اين دو بر سر فروافتادن دشمن و تحقّق صلح براي همه توافق دارند. نگراني براي ملّت هاي زير سلطه و احساس مسئوليّت براي نجات آن ها از ستم و محروميّت بخش ديگري از دنياي آرماني كسرايي و امين پور را به خود اختصاص داده است.