تحليل نشانه‌شناسي تلاقي افق رهايي و مقاومت در اشعار جواد جميل؛ مطالعۀ موردي: خوانش رمزگان‌هاي روايي

حسرتِ خاطرات شيرين زادگاه و تلاقي آن با زمان حالِ در مقاومت، و اميد رسيدن به سرمنزلِ رهايي، درد كهني است كه با هبوط آدم بر زمين، شروع مي‌شود و از ديرباز، به عنوان درون مايۀ بسياري از آثار ادبي در ادبيات فارسي و عربي پيوند خورده‌اند و در دوران معاصر نيز تعامل و تلاقي ميان آن دو همچنان ادامه يافته است. اين پژوهش مي‌كوشد با نگاهي به ديدگاه‌هاي متنوعي كه پيرامون كليت احساسات بشري و چگونگي شكل‌گيري احساسات انساني، تلاقي افق رهايي و تبعيد را از ديدگاه نشانه شناختيِ عواطف و احساسات در مجموعه‌هاي شعري جواد جميل بررسي كند. در اين بررسي، مهم‌ترين ابعاد مطرح در روايت‌گويي‌هاي وي: تلاقي اظهار غربت و حس رهايي، نكوهش مظاهر نوين استعمار، آرمان پرسشگري از حقيقت و گفت وگو محوري با عنصر خيال، و بخش پايان آن با تبلور حقيقت در گذر صبر و استقامت اختصاص مي‌يابد و از پُربسامدترين نشانه‌هاي روايي شعر او مي‌توان به نشانۀ زمان، شخصيت‌ و مكان اشاره كرد.