مقايسة اسارت‌نامه‌ها برمبناي تفاوت‌هاي زباني گونة زبان زنان و مردان (با تأكيد بر سه اثر من زنده‌ام، سرباز كوچك امام و كيكاووس)

زبان پديده‌اي پويا است كه با اجتماع و جنسيت رابطة متقابل دارد. و حاصل آن شكل‌گيري تفاوت‌هاي جنسيتي در گونة زباني زنان و مردان در قالب گفتار و نوشتار است. خاطره گونه‌اي ادبي است كه به زندگي، افكار و باورهاي نگارندة آن مي‌پردازد و به همين سبب ويژگي‌هاي جنسيتي در زبان آن مشهود است. اسارت‌نامه نيز گونه‌اي از خاطرات دفاع مقدس است كه به سرگذشت اسراي جنگ تحميلي مي‌پردازد. اسارت خاطره‌اي زمخت و مردانه و زبان آن سخت و به دور از ظرافت‌هاي زنانه به‌نظر مي‌رسد. پژوهش حاضر به شيوة توصيفي و تحليل محتوا به بررسي مقايسة ويژگي‌هاي متفاوت گونة زباني زنانه و مردانه در سه اثر: «من زنده‌ام» اثر «معصومه آباد»، «سرباز كوچك امام» خاطرات «مهدي طحانيان» به قلم «فاطمه دوست‌كامي» و «كيكاووس» اثر «مصطفي صادقي‌پور» مي‌پردازد. تفاوت‌هاي زباني جنسيتي به رغم شرايط مردانه و خاطرات اسارت در آثار به چشم مي‌خورد. و مهم‌ترين تمايز آن‌، نقش عنصر عاطفه در قلم زنانه است. تأثير قلم زنانة نويسنده نيز در نگارش خاطرات مردانه در اثر سرباز كوچك امام مشهود است و امكان استفاده از ظرفيت‌هاي گونة زباني زنان در بيان خاطرات مردانه را فراهم كرده است.