«پيوند حماسه و عرفان در شعر دفاع مقدس(دهة هفتاد)»

حوادث سياسي- بخصوص جنگ – تأثير فراواني بر روي ادبيّات هر كشور گذاشته و باعث ايجاد سبكي نوين مي‎گردد. بررسي نقش اين حوادث، يكي از ضروريّات ادبيّات كشورهاست. در ايران، مقارن با شروع جنگ تحميلي، ادبيّات با فصلي نو مواجه شد كه همراه با تغيير و تحوّلات گوناگوني بود. شاعران در اين دوره، حركت پويا و جديدي در عرصة ادبيّات معاصر به وجود آورده، جنگ را به نوعي مقدّس نموده و به آن درونماية مذهبي- عرفاني بخشيدند. آنان توانستند حماسه را كه بيان دلاوري هاي يك ملّت و عرفان را كه نوعي عشق ورزي و نزديكي به خداوند است، با يكديگر ممزوج ساخته و در يك مقطع (جنگ ايران و عراق) به يكديگر گره بزنند و ساختاري جديد كه تا قبل از آن در ايران نمودي نداشت به وجود آورند. مسئلة اصلي اين پژوهش، بررسي شيوة انعكاس اين مضمون در شعر دهة هفتاد است كه با مطالعة دفترهاي شعري شاعران اين دوره و همچنين كنگره‎هاي سراسري شعر دفاع مقدّس صورت گرفته است. دهة هفتاد را مي‎توان نقطة عطف تحوّلات مضموني بويژه پيوند حماسه و عرفان در ادبيّات دفاع مقدّس دانست و انتظار داشت كه در دهه هاي آينده جرياني مؤثّر و تأثير گذار در ادبيّات ايران به وجود آيد كه مضمون اصلي آن پيوند حماسه و عرفان باشد و از آثار اين پيوند مي‎توان به ايجاد سبكي نوين و خاص و برقراري نوعي وحدت ميان مليّت و مذهب در ايران اشاره كرد.